- Ρε το ψήνεις να πετάξουμε?
- Φοβάμαι..
- Κράτα μου το χέρι,κλείσε τα μάτια
σου,και χαμογέλα..
Μαζί μου δεν χρειάζεται να φοβάσαι.
- Και αv πέσω?
- Πέφτεις,πέφτω.
- Και?
- Και θα ξαναπροσπαθήσουμε.
Ολα εχουν ημερομηνια ληξης τελικα..!
Ολα οσα σε φοβιζουν και σε κανουν να νιωθεις αμηχανα
ολα οσα φοβασαι μη τα χασεις γιατι θα εισαι μονη..
Ολα καταστρεφονται,χαλανε..
Ακομα και αν τα βαλεις στη συντηρηση αυτα θα παραμενουν στην ιδια κατασταση..
Ενα ρολοι θα μετρα αντιστροφα για την ληξη τους..
Ισως τελικα ο ερωτας να εχει ημερομηνια ληξης..Και η αγαπη το ιδιο..
Ισως αυτο να ειναι γραπτο να γινεται..καθε φορα..παντα..!
τι λεξη αυτο το παντα!?!?
Γεματη αμφιβολιες , ενοχες, υποσχεσεις...
Τιποτα δεν κρατα για παντα..Η μαλλον υπαρχει κατι..
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ..
Μονο μην με βαλεις στη καταψυξη..Δεν θα αντεξω να με παγωσεις..Δε θελω να νιωθω ετσι.Θελω να δινω γευση στα χειλια σου ..Πνοη στη ζωη σου..Ζεστασια στα χερια σου..
Χειμωνιασε..!Ντυσου καλα και παρε με αγκαλια..Ξεχνα την ημερομηνια ληξης..!Εδω θελω να εχω "παντα"
Σοῦ εἶπα:
- Λύγισα.
Καὶ εἶπες:
- Μὴ θλίβεσαι.
Ἀπογοητεύσου ἥσυχα. Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷςσταματημένο τὸ ρολόι.
Λογικὰ ἀπελπίσουπῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο, ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
Κι ἂν αἴφνης τύχει νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης, μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή, νηφάλια αὐτοεκθρονίσου ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς, γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια, τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν, τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα, ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
γι᾿ ἀνθώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν, τὸ εἶπες.
O έρωτας ΔΕΝ θέλει χρόνο, θέλει ταχύτητα
Χρόνο θέλει αυτός ο μύθος..της αγάπης, γιατί πρόκειται περί μύθου.
Η αγάπη δηλαδή είναι,πως να το πώ τι είναι η αγάπη..
Η αγάπη είναι ένα θύμα του σωματέμπορα εγωισμού μας...
Έπρεπε να γεράσω, αγόρι μου, για να μάθω τί είναι ευτυχία.
Τελικά ευτυχία είναι ένα ζευγάρι χέρια, δύο χέρια.
Αυτά που θα σε αγκαλιάσουν, θα σε κρατήσουν, θα σε κοιμήσουν, θα σε περιποιηθούν,
θα σου μαγειρέψουν, θα σε χαιδέψουν και στο τέλος θα σου κλείσουν τα μάτια.
Τα πολλά χέρια απλά σε κατσιάζουν.
Χάσιμο χρόνου. Θα το δεις κι εσύ όσο μεγαλώνεις."
έχουμε ανάγκη αυτά τα δύο χέρια, όσο και αν λέμε πως δεν τα'χουμε.
Είναι η φύση μας τέτοια ,είμαστε ύλη που πλάθει ο Θεός..
Χώμα που δίχως νερό δεν γινόμαστε λάσπη..
είμαστε άνθρωποι που δίχως αγάπη δεν ολοκληρωνόμαστε..
Αυτά τα δύο χέρια έχουμε ανάγκη,τελικά..Αυτά τα 10 δάχτυλα που θα μας
αγγίξουν και θα νιώσουμε μια αίσθηση μαγική..! ίσως κάποια
μέρα να τα βρούμε σε μέρη μακρινά..! Σίγουρα θα τα βρούμε πάντως..!Δεν θέλω να είμαι τόσο αισιόδοξη..! Αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία..
Σωστά;;;;;;
ειπα να γραψω για σενα γιατι πολυ σε σκεφτομαι τελευταια.!
ειπα να κατσω , να απορροφηθω στις σκεψεις μου +να σε αποτυπωσω στο χαρτι μου..
να σε ζωγραφησω ή να σε κανω στιχους;;
Ηταν δυσκολο στην αρχη,αλλα σε σκεφτομαι πολυ τελευταια και ετσι δεν χρειαζεται να σε ζωγραφισω.!!
Σε εχω παρομοιασει με μια κρεπα.. Απο τοτε που σε γνωρισα γραφω για σενα και τρωω κρεπες.. Ισως παχυνω εξαιτιας σου..Ισως αδυνατησω για να σε κανω να με "ερωτευτεις" .
Ισως παλι να μην γινει τιποτα απο τα παραπανω.. Και απλως να σε σκεφτομαι τοσο πολυ που στο τελος θα βαρεθεις να το ακους ..
Θελω να μου φτιαχνεις κρεπες ολη την ωρα..Γλυκιες..Γλυκιες σαν εσενα..!Με σοκολατα,με φραουλες, με μπισκοτα..! Με οτιδηποτε γλυκο που θα μπορει να συγκριθει με σενα..! Τιποτα δεν σε νικα ομως..!Παντα θα εισαι πιο γλυκος απο μια κρεπα σοκολατα.! Πιο ομορφος από μια κοκκινη φραουλα + πιο τρελος απο ενα μωρο παιδι!
Ομορφη νυχτα θα ξημερωσει..!
Διχως αιτια.. Διχως λογια..Διχως..Διχως λογικη.!!
Παρασκευή, 28 Οκτωβρίου 2011
Με συμβολική διαδήλωση για μια ώρα περίπου έξω από το δημαρχείο Αχαρνών οι μαθητές δυο σχολείων που "τιμωρήθηκαν" με την ποινή να μην παρελάσουν λόγω του ότι...
έκαναν τον δικό τους αγώνα μέσω καταλήψεων για πάνω από 7 μέρες, είπαν το δικό τους ΟΧΙ μετά το πέρας της επίσημης σημερινής παρέλασης.
Με συνθήματα και διαμαρτυρόμενοι για τη σημερινή κατάσταση στα σχολεία τους αποχώρησαν από το δημαρχείο λίγο πριν τις 2 κατευθυνόμενοι προς τη πλατεία της πόλης.
Είπαν το δικό τους "ΟΧΙ" οι μαθητές του 1ου και 2ου ΓΕΛ Αχαρνών
έκαναν τον δικό τους αγώνα μέσω καταλήψεων για πάνω από 7 μέρες, είπαν το δικό τους ΟΧΙ μετά το πέρας της επίσημης σημερινής παρέλασης.
Με συνθήματα και διαμαρτυρόμενοι για τη σημερινή κατάσταση στα σχολεία τους αποχώρησαν από το δημαρχείο λίγο πριν τις 2 κατευθυνόμενοι προς τη πλατεία της πόλης.
Γιατί ποτέ μας δεν θα σωπάσουμε ,όσο και αν το προσπαθούν!
"Στη Θεσσαλονίκη σήμερα αποκαταστάθηκε το πραγματικό νόημα της 28ης Οκτωβρίου.
Η κυβέρνηση υποχρέωσε τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να αποσυρθεί, δηλαδή, το επίσημο κράτος αποσύρθηκε και οι πολιτικοί λαϊκοί φορείς παρελαύνουν μπροστά στον ίδιο το λαό. Το νόημα της 28ης αποκαθίσταται.
Πριν από 71 χρόνια ο λαός μας είπε όχι στην προσπάθεια της κατάργησης της ελευθερίας του λαού μας και σήμερα ο ελληνικός λαός είπε όχι στη μετατροπή της χώρας μας σε προτεκτοράτο.
Αυτό είναι το πραγματικό νόημα και όχι όλα αυτά που έχουν ξαφνιάσει όσους δεν έχουν κατανοήσει τι έπρεπε να έχει γίνει στις παρελάσεις και πως διαστρεβλώνεται.
Τα στρατεύματα του λαού και οι μαθητές παρελαύνουν μπροστά σε τι;", είπε ο Μανώλης Γλέζος.
Eιπα να ξεφυγω σημερα απο την καθιερωμενη μου διαθεση να γραφω για την απογοητευση και τον ερωτα, αλλα τελικα δεν μου βγαινει να γραφω για τιποτα αλλο!
Πριν μερες ηθελα να σταματησει η βροχη γιατι με μελαγχολουσε,αλλα τωρα την ζητω αμετακλητα.!Θελω να ξανα ριξει βροχη και να καθαρισει ολους τους δρομους, καθε σοκακι της πολης.. να φυγει αυτη η μονοτονια.θελω φως, χρωμα..θελω αγαπη, συναισθηματα.θελω ηχους και κραυγες..Θελω ουρανιο τοξο στον ουρανο και ομπρελες να δηλωνουν το χειμωνιατικο καιρο..!
Θελω λιγο ερωτα και αγαπη στην ζωη μου..Πραγματικο, αληθινο..Με σαρκα, γευση, μελωδια..Θελω πολλα? Θελω λιγα??Ισως να θελω και τα 2?!
Καποια στιγμη ,καπου, θα το βρω,θα το βρουμε!
Καληνυχτα!
Το γυμνό και η φωτογραφία ( από το κλικ magazine )
Το γυμνό και η φωτογραφία
Η φωτογραφία δεν αναπαριστά ένα γυμνό σώμα, αλλά το συγκεκριμένο σώμα που βρίσκεται μπροστά στον φωτογράφο. Η διαφορά αυτή άλλωστε είναι υπεύθυνη για το γεγονός ότι όλοι είμαστε πιο καχύποπτοι και επιφυλακτικοί όταν μας ζητηθεί να στηθούμε γυμνοί μπροστά στον φωτογραφικό φακό, από το να επιτρέψουμε σε κάποιον να μας ζωγραφίσει. Στην πρώτη περίπτωση ο εικονιζόμενος είμαστε εμείς οι ίδιοι, στη δεύτερη δανείσαμε απλώς το σώμα μας για μια αναπαράσταση.
Οι ζωγράφοι ασκούνται απεικονίζοντας το γυμνό σώμα. Μελετούν έτσι τις αναλογίες, την υφή και τα χρώματα. Οι φωτογράφοι δεν χρειάζεται να μελετούν τις λεπτομέρειες. Έχουν όμως μεγαλύτερη δυσκολία να συλλάβουν το σύνολο μέσα από τις λεπτομέρειες. Η φωτογραφία γυμνού βοηθάει τους φωτογράφους να μελετήσουν βαθύτερα τη λειτουργία τής φωτογραφίας και τη σχέση της με την πραγματικότητα τού θέματος. Ακριβώς επειδή σαν θέμα το γυμνό φέρει τη βαριά κληρονομιά τής ζωγραφικής και ταυτόχρονα την εξίσου βαριά παρουσία τής ηδονοβλεπτικής διάστασης τού φωτογραφικού φακού, επιβάλλεται η απόλυτα σαφής σχέση τού φωτογράφου με το θέμα. Με λίγα λόγια στη φωτογραφία είναι εξ ορισμού και εκ προοιμίου ανακόλουθο να ποζάρει ένα μοντέλο μπροστά σε μία ομάδα φωτογράφων χάριν σπουδής, όπως συμβαίνει στις σχολές των καλών τεχνών.
Όταν ο αείμνηστος Μάνος Χατζηδάκης σε ένα από τα «Καφενεία» τού Περιοδικού «Τέταρτο» μάς είχε συγκεντρώσει, μια μικρή ομάδα φωτογράφων, να μιλήσουμε για το γυμνό, έθεσε μια ερώτηση, αστεία ίσως αλλά και πολύ καίρια: «Όταν φωτογραφίζετε κάποιον γυμνό», είπε, «το κάνετε πριν ή μετά;». Και είχε δίκιο. Μια τέτοια ερώτηση δεν θα είχε θέση στη ζωγραφική.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να αποφασίσει ένας φωτογράφος είναι γιατί φωτογραφίζει κάτι. Και αυτό θα του καθορίσει εν μέρει και το πώς. Αν αυτό ισχύει για κάθε φωτογραφικό θέμα, στην περίπτωση τού γυμνού αποκτά κεφαλαιώδη σημασία. Το γυμνό τείνει να «απογυμνώσει» τον φωτογράφο, να τον αφήσει εκτεθειμένο, επειδή από μόνο του είναι ένα θέμα φορτισμένο που καταλαμβάνει ευκολότερα τον χώρο σε βάρος τής παρουσίας τού φωτογράφου.
Στη ζωή, και μην ξεχνάμε ότι η φωτογραφία τη ζωή έχει για πρώτη ύλη, η παρουσία τού γυμνού δεν είναι αυτονόητη. Συνδέεται με ορισμένες συνθήκες και υπακούει σε ορισμένους κανόνες. Η παρουσία επομένως ενός γυμνού σώματος πρέπει να δικαιολογείται και στη συνέχεια να υπερβαίνεται. Και πάλι, αν αυτό ισχύει για όλα τα θέματα, στην περίπτωση τού γυμνού είναι ακόμα πιο δύσκολο να επιτευχθεί. Σε αυτόν μάλλον τον λόγο οφείλεται και το γεγονός ότι υπάρχουν ελάχιστες περιπτώσεις μεγάλων φωτογράφων που να έχουν ασχοληθεί συστηματικά και με επιτυχία με το γυμνό. Και όσο και αν ψάξω, δύσκολα θα βρω κάποιον που να πέτυχε περισσότερο από τον Άγγλο Bill Brandt και μάλιστα όχι σε όλες τις φωτογραφίες του με γυμνά.
Για να πετύχει η φωτογράφιση γυμνού πρέπει ο φωτογράφος να ομολογήσει την αφετηρία του, π.χ. έλξη για ορισμένα σώματα, απέχθεια για άλλα, αγάπη για ένα σώμα, συμπόνια ή τρυφερότητα για άλλα, απεικόνιση τού χρόνου πάνω στα κορμιά, υπόγειος ή προφανής ερωτισμός, περιέργεια για τη διαδικασία, γοητεία απέναντι στο απροστάτευτο και το ευάλωτο που αποκαλύπτει η γύμνια, ή οτιδήποτε άλλο τον έκανε να επιλέξει την απόρριψη των ενδυμάτων. Στη συνέχεια πρέπει να επιχειρήσει την ανατροπή ή την εξισορρόπηση των κινήτρων του με μια άλλη αντίρροπη τάση. Ο Brandt, για παράδειγμα, πέτυχε κάτι τέτοιο με το να εντάξει τα γυμνά γυναικεία σώματα σε έναν χώρο καθημερινής οικειότητας, μπροστά λόγου χάριν σε ένα κρεβάτι ή σε ένα τραπέζι, ανατρέποντας όμως τη φυσικότητα τής παρουσίας τους μέσω ενός θεατρικού φωτισμού, μιας ανέκφραστης μορφής και μιας παραμορφωτικής γωνίας λήψης.
Στη φωτογραφία κανένα θέμα δεν μπορεί να είναι μια απλή πρόφαση, αλλά και κανένα δεν είναι αφ’ εαυτού αρκετό. Και όσο πιο φορτισμένο είναι ένα θέμα (και το γυμνό αναμφισβήτητα είναι) τόσο μεγαλύτερες είναι και οι απαιτήσεις του.
Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο, έχουν τραβηχτεί όλες από πρώην μαθητές μου.
Σοφία Βικάτου
Πλάτων Ριβέλλης
Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’ αυτό που αξίζουν, αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.
Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλο κοιμόνταν.
Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος.
Θα ζωγράφιζα μ’ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη.
Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή… Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ.
Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!
Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.
Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.
Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους…
Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.
Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.
Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’ αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.
Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’ αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’ έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’ αγκάλιαζα και θα σου ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.
Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’ έβλεπα, θα έλεγα “σ’ αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μάς δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ‘θελα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.
Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’ το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους
επιθυμία.
Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.”
Σημερα αποφασισα να γραψω για σενα ..!
Ειχα καιρο να πιασω το notebook και να γραψω για οσα ειχα ζησει με σενα..!
Τελικα μαλλον ημουν λαθος με το να πιστεψω πως βρηκα τον αγγελο που μου εστειλες..
Εσυ ησουν ο αγγελος μου..Και με αγαπησες πραγματικα χωρις να μου ζητησεις τιποτα..!
Μακαρι να μπορουσα να αλλαξω κατι και να ζουσες τωρα..!
Να πιστευα οσα μου ελεγες χωρις να γελω μαυτα..!
Μετα απο τοσο καιρο καταλαβα ποσο αξιζες για μενα.. Πιστευα πως ειναι αλλοι σαν και σενα αλλα κανεις το ιδιο..Σε εχασα και το καταλαβαινω μερα με την μερα,χρονο με τον χρονο..!
Αν εισαι καπου εδω κοντα, ελα παρε με μαζι σου..εστω για λιγο.. θελω να σε δω.. =/ να νιωσω ξανα την αγαπη που θελω να γνωρισω =/ Μην φευγεις και αλλο..=/
Βγες έξ
ω, σύντροφε! Ρίσκαρε
Τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι
Τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή
Και της δουλιάς τη θέση που αύριο θα χάσεις!
Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας:
Κάνε πράξη την αλληλεγγύη!
Βγες έξω, σύντροφε, αντιμέτωπος με τα όπλα και
Διεκδίκησε το μεροκάματό σου!
Σαν ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα να χάσεις
Όπλα αρκετά οι αστυνόμοι τους δεν έχουν!
Μπρος, στο δρόμο έξω! Αγωνίσου!
Να περιμένεις πια δε γίνεται, είναι αργά πολύ!
Βοήθα τον εαυτό σου βοηθώντας μας: Κάνε πράξη
Την αλληλεγγύη!
Εκανα πολλα ταξιδια στη ζωη μου, με διαφορα ατομα διπλα μου.
Ο στοχος ηταν να γνωρισω το κοσμο μεσα απο τον ερωτα και την αγαπη...
Μεσα απο την φιλια και χαρτη την καρδια μου..
Μια μερα ξεχασα οσα εκανα και γνωρισα δυο ομορφα ματια
Ενας κοσμος ανοιξε μπροστα μου +ειχε μυρωδια ξυλου,βροχης..
Και ολα αλλαξαν.. προς το καλυτερο θαρρω!
Μεγαλωσα αποτομα +η βροχη δεν τελειωνει ..Αλλα μαρεσει που ειναι ετσι..
Μου αρεσει να μυριζω το χωμα νωπο, τα φυλλα να τα βλεπω να πεφτουν απο τον ανεμο
+τα κεραμιδια να σταζουν ..Μαρεσει ο ηχος της βροχης γιατι θυμιζει αυτα τα δυο ματακια..
Αυτη τη μυτη τη σκιστη.. Τα καστανα μαλλακια..
Μαρεσει ο ηχος της βροχης γιατι μου θυμιζει ονειρο..
Σενα δωματιο μικρο με ομορφα χρωματα και ενα παραθυρο κλειστο..
Πόσο γρήγορο μπορεί να είναι ένα συναίσθημα;;
ένα φιλί, ένα άγγιγμα, μια γεύση;;
Πόσο γρήγορα μπορεί να χαθεί μια στιγμή;;
Και τα όνειρα μου να μην τα αντέξει;
ένα δάκρυ κύλησε και μια στιγμή άρχισε να σβήνει.
Η βροχή σταμάτησε αλλά οι στιγμές φεύγουν γρήγορα χωρίς να το καταλάβω.
Γίνεται να ξυπνήσω; να ξεχάσω τα χτεσινά +να δω το αύριο;
Θα έχει νόημα ; Χμμμ.. Μάλλον θα πρέπει να σκύψω το κεφάλι..
Οχι πολύ..ίσα ίσα να περάσει..
Θα περάσει;;
Μίλα μου,μίλα μου να ξεχαστώ..
Ας αρχίσει ξανά η βροχή +να βγει το ουράνιο τόξο..
Δεν ξέρω
αν το βλέπει κανείς,μα η θάλασσσα δεν είναι μπλε..
ο ουρανός δεν ειναι γαλάζιος,ούτε τα δένδρα πράσινα..
Η αγάπη έχει χρώμα κόκκινο, μα ώρες ώρες ασπρίζει..
Και η γαλήνη στα μάτια σου, κάνει τον ουρανό πιο καθαρό από ποτέ..
Νιώσε με..
Φίλα με..
Κοίταξέ με +πες πως +συ με θές!
Αλ
Nιώθω να σε ξέρω χρόνια..
μήπως με παρακολούθησες και με αντέγραψες;
μπα..! είσαι ερωτεύσιμος <3
γλυκός όπως πάντα<3
σα μια κρέπα σοκολάτα και τριμμένο μπισκότο από πάνω !
Χαμογέλα μου (=
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)